در فرصتی که اقتضا کند

در مهلتی که پیش بیاید و در فرصتی که اقتضا کند تمایل دارم بجای این لحظه ها که میانشان گیج میزنم کمی هوشمندانه تر کمی با دقت بیشتر کمی با آرامش زندگی کنم. فعلا حواسم پیش کارهایی است که برای من زندگی به حساب نمی آید. تعارف نمیکنم. حتی لیستشان را تهیه کردم. مثلا قرصهایم را سر فرصت بخورم. یا مسواک بزنم یا اینکه برای خودم ماکارونی بپزم. یا یک فنجان قهوه دم کنم. قهوه را توی لیوان شیشه ای نخورید چیز مزخرفی است.

در کل

قرار بود هفته به هفته بیام و گزارش کار بدم و این حرفا. اما فعلا همه چیز شامل درس و در کل زندگیم به شدت بی کیفیته حرفی برای گفتن ندارم. برنامه هام مدام عوض میشن  و در نتیجه فعلا با وجود اینکه برنامه ای دارم اما اینجا نمینویسم. لااقل یه هفته باید موفق اجرا بشه بعد بیام بگم. اما در کل:

امروز 25 بهمن 1403 هست. هنوز به صورت جدی شروع نکردم. یه برنامه نوشتم که از امروز اجرا کنم

تا الان کمی نظریه زبان خوندم که شامل فصلهای دو و سه کتاب لینز میشه. فیلم شاپوری هم که از هر نظر فاجعه بود.

یه توضیح کامل از فیلم و کتاب فردین شاپوری مینویسم. فعلا که دارم باهاش کلنجار میرم که ادامه بدم شاید من اشتباه میکنم. ولی یه ویژگی بزرگش اینه که پر از مطالب توضیح داده نشده و بلاتکلیفه. 

فسرده

حالم خوب نیست. به شدت افسرده و نا امید و مضطربم. روزی نزدیک ١٢ ساعت میخوابم حدود دو سه ساعتی هم درس میخونم که اصلا کیفیت نداره. هیچ جوره نمیتونم خودم رو جمع و جور کنم تصمیم گرفتم از فردا بدون در نظر گرفتن یه زمان مشخص و بدون اینکه فشاری به خودم بیارم شروع کنم به درس خوندن بعد هر مقداری که شد کم کم بهش اضافه کنم. 

اما حال بد من خیلی شاید ربطی به درس نداره. نمیخوام اینجا غیر درسی بنویسم